پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

۴۶ نماینده‌ای که طرح خطرناک خرید‌و‌فروش اشیای تاریخی و باستانی را مطرح کردند «ارزآور بودن» فروش اشیای تاریخی را یکی از دلایل موافقت با حراج خطرناک دانسته‌اند تا این سؤال پیش بیاید که آیا هر چیزی که قابل تبدیل شدن به پول است را باید فروخت؟ حتی شناسنامه باستانی کشور را! آیا آن‌ها نمی‌دانند اشیای تاریخی و باستانی کشور هیچ فرقی با جنگل‌های باستانی هیرکانی ندارند. جنگل‌های باستانی هیرکانی هم قابلیت ارزآوری دارند، آیا باید ایران را به هاب (قطب) فروش چوب جنگل‌های باستانی کشور تبدیل کرد؟ آیا خزر را می‌توان فروخت؟ آیا می‌توان زاگرس را به حراج گذاشت؟ آیا می‌توان کارون نفس بریده از انتقال آب‌های غیرکارشناسی را به قیمت ناچیز داد و رفت؟ چرا نمایندگان فکر می‌کنند اشیا باستانی تاریخی کشور قابل قیمت‌گذاری‌اند؟ در نهایت باید سؤال اصلی این گزارش را پرسید. چه کسانی در دو دهه گذشته دنبال تصویب حراج اشیای تاریخی و باستانی کشورند و در هر دوره‌ای آن را به یک شکل خاص مطرح می‌کنند؟